پوست سبز گردو، آیت غرور جوانی

گردو میوه ای است که وقتی روی درخت قرار دارد، پوستی سبز و نسبتا محکم اطراف آن را پوشانیده است. هنگام جدا کردن این پوست از لایه ی زیرین، دستان را سیاه می شود و بوی نسبتا بدی دارد. بعد از پوست گرفتن گردو، باید مراقبت چند هفته ای از آن داشت و در معرض نور مستقیم خورشید گذارد تا خشک شود چرا که درصورت خیسی طولانی مدت، مغز گردو سیاه می شود.

پس از خشک شدن مغز گردو، زمان شکستن پوسته ی محکم آن می رسد که اگر ضربه ی وارده درست نباشد تمام مغز از هم می پاشد و مرقوم به صرفه نیست.

برای چیدن اولیه ی گردو از درخت فقط چوب بلندی را بین شاخه ها تکان می دهند، اما برای آماده شدن مغز آن برای خوردن، مدت زمان طولانی ای صبر می کنند.

———
انسان ها دو دسته تعلقات دارند.

دوست داشتنی های پست زود گذر و نفسانی؛ مانند راحت طلبی و تن پروری.
دوست داشتنی های با ارزش و ابدی؛ مانند خشنودی خدا.

در مسیر رسیدن به خواسته های با ارزش باید زحمت کشید و صبر داشت، اما خواسته های ناپسند به راحتی در دسترس هستند.

از مشاهده ی چنین روند صبورانه ای از گردو به این آیت می رسیم که انسان ها نیز در دوران نوجوانی و جوانی، مدام باید پوسته ی تعلقات زشت و ناپسند زودگذر، مانند لذت های نفسانی و تفاخر به دیگران، را مثل پوست سبز گردو از خود کنند؛ سپس با تمام سختی هایی که در راه دوست داشتنی های با ارزش در طول زندگی هستند، مانند خشک کردن نهایی گردو، دست و پنجه نرم کرد و در انتها باید غرور خود را بشکند تا به مغز خواسته های خود یعنی سعادت و خوشنودی خدا برسد.

به نقل از سایت آیت مداری