356
به نقل از سایت رسانه انقلاب:
ترانه «آتش به اختیار» با صدا، شعر و موسیقی «گرانش آشوری» دیروز (2 مرداد 96) در فضای مجازی منتشر شد. این ترانه که به همت باشگاه ترانه و موسیقی «راه» ساخته شده در پی بیانات رهبر انقلاب در دیدار با دانشجویان در ماه رمضان و به کار بردن تعبیر «آتش به اختیار» تولیده شده است.
شعر این ترانه با وجود آنکه از نظر وزنی در برخی از مصرع‌ها دچار اشکال است، دارای تعابیر جا افتاده‌ای است که به خوبی در کار می‌نشیند، مانند «تفنگ خالی‌ات را به خشاب ما بسپار» یا خود عنوان لحظه‌ای شنیده می‌شود که در مقام یک شعار جلوه می‌کند و همین به سنگینی اثر اضافه می‌کند و آن را مانند یک ترانه شعارگونه می‌کند؛ اما با توجه به مضمون ترانه و کلیت این اثر قطعاً اگر شعر آن به صورت «رپ» نوشته می‌شد، بیشتر درخور توجه قرار می‌گرفت. فضا و مضمون شعر اعتراض غالباً با «رپ» همخوانی بیشتری تا پاپ دارد، اگرچه می‌توان سبک موسیقایی کار را بیشتر به «راک» نزدیک دانست و دقیقاً همین نقطه عطف و امتیاز این ترانه است. زیرا «راک» مانند «رپ» در مقام موسیقی اعتراض چه در تاریخ موسیقی غرب و چه در ایران بکار رفته است. موسیقی اثر مانند فریاد در گلو مانده یا به قول خود ترانه «گلوله‌های خشم» است که باید شلیک شود.
برخی دیگر از تعابیر مانند اصرار سربازان بر پیکار زیبا نیست. افسران جنگ نرم مشغول پیکار هستند، اگرچه به تعبیر درست دیگر شعر، فرماندهان دولتی انکار آن می‌کنند.
اما درباره صدای خواننده باید گفت به نظر می‌رسد، صدای «آشوری» صدای رسایی است ولی کمی زیر. لطافت صدای او باعث می‌شود تا ترانه «آتش به اختیار» حس خشم فروخورده‌ای که می‌خواهد به شنونده منتقل کند موفق عمل نکند. شاید این ترانه با صدای «حامد زمانی» و حتی «محسن چاووشی» کاری بهتری می‌شد. کما اینکه تجربه‌هایی مثل «لبیک» و «سلام» گواه این مدعا است.
